Zoete koek

Geen probleem

Ik telde 29 studenten, terwijl er 32 op mijn lijst stonden. Ik telde nog eens en kwam weer op hetzelfde aantal uit. Het was mijn eerste les op de HvA en de kennismaking met mijn eerstejaarsmentorklas verliep prettig. Ik stelde gerust vast dat ik wel een stuk of tien namen en gezichten in mijn hoofd had zitten, maar vroeg me serieus af waar de wegblijvers waren.
‘Geen probleem’, liet mijn begeleider een paar uur later via WhatsApp weten. ‘Die hebben zich ingeschreven, maar zijn waarschijnlijk een andere studie gaan doen. Of ze hebben zich bedacht. Ik zou me er geen zorgen om maken.’

Eerbiedig

Achteraf bleek dat de opkomst bij die kennismakingsles honderd procent was. De afwezigen konden definitief van de lijst en alle aanwezigen hadden hun eerste uurtjes in de Amsterdamse schoolbanken overleefd. Zenuwachtig, onder de indruk en ook nog wel een tikje eerbiedig richting de man die hun vertelde wat hun te wachten zou staan. Wisten zij veel dat het ook zijn eerste keer was voor een Amsterdamse klas. Ik had ze van alles op de mouw kunnen spelden.

Aanwezigheid

De ergste coronagolf was achter de rug en het was voor iedereen prettig zonder mondkapje in een lokaal te zitten. Door elkaar heenlopen, elkaar aanraken en ongeremd lachen, het kon weer. De zenuwen vielen weg toen ze in de gaten kregen dat de benadering en sfeer op een hogeschool niet veel anders zijn dan op een HAVO of MBO. De mededeling dat aanwezigheid niet verplicht was, maar wel bevorderlijk voor hun resultaten, slikten ze voor zoete koek.

Grapjes

Na een paar weken merkten mijn nieuwe collega’s en ik dat de aantallen in de klas kleiner werden. Een jaar later is er nog steeds verbazing over de presentie. Studenten zijn druk met werk, sporten, studeren en andere zaken. Ze hebben in de gaten dat je ook voldoendes kunt halen als je thuis je werk doet. In de docentenkamer gaan al grapjes rond voordat iemand naar zijn les gaat. ‘Hoeveel denk je dat er zijn vandaag?’ Spijtig genoeg is het een keer voorgekomen dat een collega een kwartier in een leeg lokaal bleef wachten, maar uiteindelijk onverrichterzake vertrok. Geen student te bekennen.

Worstelen

Vorige week ging ik voor een lesobservatie naar de faculteit Bewegen, Sport en Voeding. Een BDB-collega gaf studenten Diëtiek een les over de voedingsadviezen. Ze vond het leuk als ik langs zou komen en ik was benieuwd hoe zij het zou doen. Ze had twee volle tassen boodschappen gehaald met voorbeeldproducten.
‘Hoeveel studenten verwacht je?’, vroeg ik heel voorzichtig, toen de klok naar 9 uur kroop. ‘Een stuk of tien,’ zei ze voorzichtig.
Uiteindelijk kwamen twee studentes opdraven. Niet alleen bij de opleidingen Communicatie en Creative Business is het dus worstelen om studenten in de lessen te krijgen. De twee meiden die er wel waren kregen een bijzonder leuke en leerzame les voorgeschoteld. Rijke leerervaringen en ‘deep learning’ gingen aan de neus van tientallen klasgenoten voorbij.

Ontbijtkoek

Een paar dagen later liep ik door de supermarkt op zoek naar ontbijtkoek. De keuze was reuze. Ik pakte een reguliere koek uit het rek en haalde ook een exemplaar met minder suiker tevoorschijn. Ik vergeleek op de verpakking de koolhydraten, vetten en vezels met elkaar. De ontbijtkoek die we normaal thuis eten ging terug in het schap en het product met minder suiker liet ik in het karretje zakken.

‘Waarom heb je deze ontbijtkoek meegenomen?’, vroeg mijn vriendin bij het uitpakken van de boodschappen. ‘Is beter,’ zei ik. ‘Twee dagen geleden geleerd in de les van mijn collega.’
‘Hoeveel studenten hebben dat ook meegekregen?’, vroeg ze belangstellend.
‘Veel te weinig.’