Waarom het onderwijs nooit verveelt
Hoi, ik ben Linda en ik werk al 22 jaar bij dezelfde werkgever. Trouw aan één werkgever, en dat al ruim twee decennia lang: het voelt bijna als een bekentenis. Maar toch zeg ik het hardop, en met trots. Want mijn werk is ook na ruim twintig jaar nog steeds ontzettend leuk. Ik ben dan ook erg blij dat ik de komende maanden een inkijkje mag geven in mijn werk als communicatiemedewerker en contentmaker in het hoger onderwijs.
Feest
Mijn werkgever Fontys Hogeschool bestaat dit jaar 25 jaar, we hebben dit onlangs uitgebreid gevierd met een groot deel van de bijna 5000 medewerkers. Wat een mooi feest was dat, en wat kwam ik veel bekenden tegen. Mensen waar ik nu mee werk, maar ook collega’s die ik al een tijdje niet had gezien. Toen ik er de volgende dag op terugkeek dacht ik “wat heb ik toch veel leuke dingen gedaan en wat heb ik veel interessante mensen leren kennen op mijn werk!”
Op mijn plek
Ok, ik geef wel meteen toe: het is niet de hele 22 jaar lang zo leuk als het nu is geweest. Toen ik het een paar jaar geleden niet meer zo naar mijn zin had op mijn werkplek, vooral wegens gebrek aan uitdaging en doorgroeimogelijkheden, heb ik ook heus wel eens gedacht aan een baan buiten de ‘veilige’ Fontys-muren. Maar ik koos er uiteindelijk toch voor om te blijven. Ik ben op een andere plek aan de slag gegaan en dat voelde echt alsof ik bij een ander bedrijf terecht was gekomen. En in een bedrijf met 5000 collega’s en talloze afdelingen is dat natuurlijk niet zo gek. Elke afdeling en elke opleiding heeft nu eenmaal zijn eigen mini-bedrijfscultuur. Ik kwam terecht bij de educatieve opleidingen (ondermeer de pabo’s en lerarenopleidingen) in een heel gezellig team en met uitdagende werkzaamheden: helemaal op mijn plek! Ik maak mooie verhalen over het onderwijs en heb buiten mijn team nog zo’n 150 marketing- en communicatiecollega’s, genoeg mensen om mee te sparren!
Je ziet studenten als jonge puppy’s binnenkomen en een paar jaar later als volwassen vakmensen de opleiding verlaten.
Puppy’s worden groot
Ik hou het dus al zo’n 22 jaar vol. Hoe dan? Toen ik in het jaar 2000 solliciteerde, wist ik na het gesprek meteen: hier wil ik werken! Het was een gevoel, en dat gevoel is eigenlijk nooit meer weggegaan. De dynamiek van een hogeschool en van het werken met studenten verveelt me nooit. Ik geniet van het onderwijs, en ik vind het ook erg leuk dat ik daar mijn bijdrage aan mag leveren. Een hogeschool is een plek waar geleerd en ontwikkeld wordt, waar jonge mensen hun eerste stappen op het pad naar een volwassen leven zetten. Je ziet studenten als jonge puppy’s binnenkomen en een paar jaar later als volwassen vakmensen de opleiding verlaten. Daarna zie je sommigen terug als docent, of als expert in hun vakgebied. Nu kom ik op socialmedia nog wel eens foto’s tegen van oud-studenten, met bruiloften en baby’s die geboren worden. Die puppy’s werden ook gewoon volwassen, met alles wat daarbij hoort!
Goed onderwijs is belangrijk, maar de organisatie eromheen moet ook een geoliede machine zijn.
Ook ondersteuners maken impact
‘Als je werkt in het onderwijs maak je impact!’ Een mooie kreet, maar het is ook nog eens hartstikke waar. En dat geldt ook zeker voor het werk in onderwijsondersteunende functies. De student is het belangrijkste, het centrale middelpunt waar alles om draait. Goed onderwijs is belangrijk, maar de organisatie eromheen moet ook een geoliede machine zijn. Want of het nu gaat om een socialmediacampagne om studenten te werven, een soepele inschrijving, een snelle en nauwkeurige verwerking van de administratie, het plannen van de juiste lokalen of het organiseren van een open dag of diploma-uitreiking: we zijn allemaal schakels in de keten rondom de student. En zonder al die schakels is het onderwijs nergens.
Onderwijsmens
Dit alles maakt dus dat ik een echt ‘onderwijsmens’ ben. Ik sta dan misschien niet voor de klas, maar ik weet wel dat alles eromheen ook van groot belang is voor de student. En mijn taak is dan ook nog eens om te zorgen dat het onderwijs in het zonnetje komt te staan, ondanks alle zwaar weer-verhalen in de media, waar het vooral draait om werkdruk, stress en het lerarentekort. Ik spreek elke week mensen die laten zien dat het een prachtvak is, en dat het onderwijs een omgeving is waar mensen met uiterste bevlogenheid werken. Wat wil een mens nog meer? Ik kijk er dan ook naar uit om je daar nog veel meer over te vertellen, ik put immers uit maar liefst 22 jaar ervaring!