Verhuizen

Het was onontkoombaar. Ons huis stond te koop en mijn man had zijn werk in het oosten van het land. Jaren geleden waren we dit traject gestart. De rust, de IJssel, de Hanzesteden. Het trok aan ons. We hadden een kavel dichtbij de IJssel in Deventer gekocht. Een lang gekoesterde wens ging in vervulling. Vanuit dat plekje lopen we binnen 5 minuten de uiterwaarden in. Helaas, de bouw van ons energie neutrale houten huis vertraagde enorm door de toestand in de wereld. Toch voltrok zich afgelopen half jaar een proces dat mij op mijn grondvesten deed wiebelen.

Routines

Een mens bouwt veel routines op in zijn leven. In de tien jaar die ik werkte op de Haagse Hogeschool reisde ik van Dordrecht naar Den Haag. Ik wist hoe ik de beste route had naar het station; ik wisselde fietsen af met lopen. Ik wist hoe laat de treinen gingen. Ik wist hoeveel tijd ik nodig had om op tijd op mijn afspraken te verschijnen. Gedurende de lockdown veranderden mijn routines natuurlijk, maar ook toen ontstond een ritme met wandelingen en een goede werkplek in mijn prettige lichte jaren ‘30 woning in Dordrecht. Begin van dit jaar verhuisde ik naar onze tijdelijke woning in Warnsveld, nadat we ons huis in Dordrecht verkocht hadden.

De Haagse Hogeschool

Op de Haagse Hogeschool bouwde ik in die tien jaar tijd ook routines op. Ik wist waar ik graag zat als ik een onderonsje had met collega’s, ik kende mijn kamergenoten, voelde me thuis en vertrouwd in die kamer en ik wist waar ik de lekkerste koffie kon halen. De tocht door de hogeschool werd ook routine. De kortste weg naar de verschillende gebouwen wist ik gemakkelijk te vinden en ik kende de plekken waar ik even met studenten kon babbelen.

Het tijdelijke ‘Tuinhuis’

En toen verhuisde in maart 2022 onze opleiding Social Work vanuit de vertrouwde gangen op de 2^e en 3^e etage in het gebouw Ovaal naar het tijdelijke ‘Tuinhuis’, een noodgebouw achter de Haagse Hogeschool, waar wij tot november zouden vertoeven. Net als bij mijn pas voltrokken verhuizing van Dordrecht naar Warnsveld, verschenen ook hier dozen, opruimacties, weggooirituelen en het afscheid van vertrouwde rituelen en routines.

Na de verhuizing naar Warnsveld moest ik ook nieuwe routines opbouwen, het reizen naar Den Haag, het logeren op een logeeradres in Vlaardingen. Het viel me zwaar. Ik wist eigenlijk niet meer precies waar ik ‘thuis’ was. De verhuizing naar het ‘Tuinhuis’ versterkte dit verloren voelen. Ik voelde me ontheemd op alle fronten.

Inmiddels zijn we een half jaar verder en heb ik mijn routines opgebouwd in het oosten van het land. De gang naar het station, de keuze van winkels, vertrouwde routes en de ontdekking van prettige wandelingen. In Den Haag leerde ik wennen aan het “Tuinhuis” en accepteerde het reizen.

Saxion

Hoewel ik het allemaal erg vermoeiend vond, bedacht ik in juni voor het eerst, ingegeven door alle ongemakkelijkheden, dat er misschien mogelijkheden lagen voor mij bij Saxion in Deventer, wat immers mijn woonplaats zal worden vanaf mei 2023.

En toen ging alles in een stroomversnelling. Ik werd aangenomen bij de opleiding Toegepast Psychologie bij Saxion in Deventer. Voornamelijk het idee dat ik op de fiets naar mijn werk zou kunnen maakte me blij. Het opgeven van de routines had ik al gehad. De nieuwe baan was meer dan welkom. Hoewel ik me erg bewust was van een andere cultuur, een andere opleiding met nieuwe mensen en andere vakken.

Tijd voor verandering

Natuurlijk ga ik mijn prettige plek op de Haagse missen. In acht jaar tijd had ik binnen de opleiding een prettige status quo ontwikkeld.  De fijne collega’s, de vertrouwde vakken, de goede vibes, de credits die je verdient door je werk goed te doen. De contacten met het werkveld. Dat geef ik allemaal op. Op 26 augustus zal ik met tranen afscheid nemen.

En toch weet ik dat het tijd is voor deze verandering. Geen enkel moment zou beter passen. Verhuizen is ingrijpend. Het verandert je. Het doet je wiebelen. Maar grondvesten kan ik weer opbouwen. En daar begin ik in september mee.