Veel verdriet en oprechte blijdschap
Echte persoonlijke emoties kom ik als docent bij HBO-ICT niet vaak tegen. Maar deze week werd ik geraakt. We draaien een bijzonder project voor een dochter en haar moeder die kanker heeft.
De dochter, laat ik haar D. noemen, gaf aan het einde van haar vorige stage, voor de zomer, aan dat ze een idee voor een spel had. Ze wilde iets bedenken en maken voor jonge kinderen van ouders met een zware ziekte. D. denkt daarbij aan haar broertje, die met allerlei vragen rondom het ziekteproces van haar moeder zit. Ze wilde daar graag in haar volgende stage bij ons aan werken. Mijn collega die nu ook dit team begeleid heeft er veel moeite in gestoken. Binnen ons netwerk hebben we natuurlijk gezocht naar inhoudelijke partners voor dit project, en deze gevonden.
Ze wilde iets bedenken en maken voor jonge kinderen van ouders met een zware ziekte.
Er is een team aan de gang gegaan met een project dat nu de naam Kankerspoken draagt. D. zit natuurlijk in dat team, samen met een andere artist en developers. Afgelopen week kwam de moeder bij het teamoverleg, met een moeilijke boodschap: ze is uitbehandeld. Natuurlijk is er gehuild en ook ik, aan de zijlijn, kan me zo verplaatsen in de emoties van alle mensen daar aan tafel.
En toch, de studenten gaan helemaal voor dit project. Allemaal. Er is ook een andere deadline dan de opleverdatum en einde van het semester in januari. Er wordt zo hard mogelijk gewerkt. Eén student componeert en maakt een eigen gametune. Er is een nieuwe onbenoemde deadline. De verdrietige kant van het leven is zo in ons onderwijs gekomen. Het is wat het is. Er zullen weinig projecten zijn die zo’n impact hebben op hun leerervaring.
Er zullen weinig projecten zijn die zo’n impact hebben op hun leerervaring.
Tijdens de meeting, dat ook een sprintreview was, werd de eerste versie van het spel op de mobiele telefoon van de moeder gezet. En ze liet het me zien, ze tabte op een blauw kussen en een animatie startte waarbij het kussen werd ingedrukt, en weer terugsprong. Ze deed het nog een paar keer. Ze lachte.
Een kussen als metafoor om hard in te slaan als je boos bent, een kussen waar je je hoofd in stopt als je verdriet hebt. Een kussen met veerkracht, of waar je blij van kan worden. Ze was trots op wat haar dochter en studiegenoten voor haar, haar kinderen en andere lotgenoten aan het maken zijn. Daar zijn geen woorden voor nodig.