Open Dag
Zaterdag 4 november stond voor veel universiteiten en hbo-instellingen in het teken van de Open Dag. Deze dag is voor ouders en studenten altijd een dag vol van keuzes en verwachtingen.
Onderweg
In een vroege trein onderweg van Utrecht naar Den Haag zaten aan de andere kant van het gangpad een moeder en haar zoon die volgens mij onderweg waren naar zo’n Open Dag. Moeder leek op alles voorbereid. Op haar telefoon bestudeerde ze de ijverig de aankomst- en vertrektijden van het openbaar vervoer en ze liet haar zoon met een glimlach zien dat ze keurig op tijd waren.
Appel
Daarna rommelde ze wat in haar tas en hield uitnodigend een zakje met boterhammen omhoog. De puber trok ongeïnteresseerd zijn wenkbrauwen op. Ma liet zich niet uit het veld slaan en toverde vervolgens nog dieper uit haar tas een appel tevoorschijn. Ook hier werd de jongen niet enthousiast van. Voor de aankomende student waren het treinritje en het daaropvolgende bezoek aan een nieuwe opleiding verre van de ideale invulling van zijn zaterdagochtend. Moeder straalde echter aan alle kanten op deze dag vol verrassingen
De informatiekraampjes in de hal lagen vol boeken, folders en ander informatiemateriaal.
Rode loper
Toen ik in Den Haag de prachtige Zuiderpark Campus binnenliep had de schoonmaakploeg net alle toiletten nog eens nagelopen. De mini-Zamboni had dweilend door de gangen zijn laatste rondje gedraaid op zoek naar de stofjes en vuiltjes die bezoekers de indruk zouden kunnen geven dat er nooit wordt schoongemaakt. De informatiekraampjes in de hal lagen vol boeken, folders en ander informatiemateriaal. De rode loper en de ballonnen maakten het feest compleet.
Fleurig
De opleidingen HALO, PABO/HALO, Sportkunde en International Sport Management van de Haagse Hogeschool hadden docenten en vooral veel studenten in stelling gebracht. Herkenbare kleding zorgde voor een professionele en fleurige aanblik. Zij waren klaar om een paar uur voorlichting te geven, proeflessen aan te bieden, rondleidingen te doen en vragen te beantwoorden.
Gretigheid
Ruim voor 10 uur kwamen de eerste leden van de nieuwe lichting al binnendruppelen in het gezelschap van een of twee ouders. Ik herkende de gretigheid van de volwassenen van mijn treinreis die ochtend, net als de stille laat-mij-maar-met-rust-houding van de jongeren. Als relatieve nieuweling op de HHS had ik een vrije rol. Ik kon ongehinderd overal binnenvallen en luistervinkje spelen. Dat beviel me uitstekend, al werd ik ook af en toe staande gehouden om een vraag te beantwoorden.
Ik kreeg voor vertrek van huis een dwingende instructie: ‘Je gaat niets vragen hoor!’
Malle vader
Mijn gedachten gingen terug naar enkele Open Dagen die ik met mijn vader bezocht in het laatste jaar van het VWO. Ik had geen idee wat ik wilde worden en mijn ouders lieten de keuze geheel aan mij. Mijn vader hield zich stil in de hoop dat ik ergens de opleiding van mijn dromen zou tegenkomen. Jaren later bezocht ik met mijn kinderen Open Dagen van middelbare scholen in Utrecht. Ik kreeg voor vertrek van huis een dwingende instructie: ‘Je gaat niets vragen hoor!’ Ze waren als de dood dat ze in de grijze massa van bezoekers zouden opvallen met zo’n malle vader die op zo’n grote nieuwe school even interessant wilde doen.
Onzekerheid
In Den Haag zag ik het die zaterdag allemaal terug. Een sportief meisje dat bij haar korfbalvereniging als sporter, scheidsrechter en commissielid actief is, maar volgens haar moeder geen idee heeft wat ze dan met Sportkunde zou willen doen. Een topvoetbalster van wie de moeder zich afvroeg of haar dagelijkse trainingen wel met een opleiding te combineren zijn. Een vijfdeklasser op het VWO die niet per se zelf wil sporten maar wel behoefte had om over sport te leren. De onzekerheid over de toekomst was troef. Gelukkig hebben ouders en scholieren nog een paar maanden om na te denken.
De moeder en de zoon uit de trein ben ik niet tegengekomen. Er was ook zoveel te kiezen die dag.