Gezonde balans in werk en privé
Enthousiasme kan leiden tot te veel doen en stress. Ongezien, niet gevoeld en onbedoeld. Een veelgehoorde klacht in het onderwijs. Er kan zoveel, er zijn zoveel kansen en mogelijkheden. Er is altijd werk en niemand houd je tegen. Maar naar de signalen luisteren dat het teveel is, dat is moeilijk. Zeker voor de beginnende docent. Balans vinden is een kunst. Zoals ik in 2018. Ik startte met dit werk bij Windesheim in maart 2015, en was in het bedrijfsleven wel wat gewend. Een 40-urige werkweek, 10 weken vakantie, het lijkt een luxe, maar het ging niet lang goed.
De lange schaduw
Op zondag 30 januari 2018, net na thuiskomst, viel ik om. Om toen onbekende reden. Ik plofte in de paraplubak bij de achterdeur en was een paar seconden weg. Het zou pas na twee keer vallen (en opstaan) en meerdere vormen van hartritmestoornissen duidelijk zijn dat hartfalen de oorzaak was van dat vallen.
Je inzetten in onderwijs voor studenten maakt het vak mooi, maar ook riskant.
Docenten zijn vaak drukke baasjes. Het weekend van 28 tot en met 30 januari 2018 organiseerde ik met studenten de Global Game Jam (hierover binnenkort een apart blog). Je inzetten in onderwijs voor studenten maakt het vak mooi, maar ook riskant. In 2018 werkte ik drie jaar in het hoger onderwijs en nam veel initiatieven. Het was bij mij niet alleen een fulltimebaan en af en toe een evenement. Het was ook een jurylidmaatschap waarvoor ik in het najaar en winter tientallen managementboeken las en veel stukjes schreef tegen een deadline. En daarnaast een ander extra curriculair project; enthousiast met studenten werkzaam aan een groot escaperoomproject waarmee ik ook in de kerstvakantie bezig was. In de kou in een fabrieksloods in Apeldoorn.
Alle opleidingen kennen piek- en dal periodes. Januari en februari zijn in het hbo traditioneel de drukste. Assessments, afronden eerste semester, voorbereiden en starten van de tweede. En daartussen door een lang weekend vermaak voor studenten organiseren. Way too much. Laat ik het zo zeggen, ik heb het met vallen en opstaan geleerd. En wens het echt niemand toe.
Vermoeidheid, even geen zin, geïrriteerd naar collega’s en studenten en naar huisgenoten. Dat zijn signalen om snel op te pakken.
Pas er goed op jezelf. Houd balans!
Ik dacht dat het elastiek niet kon knappen. Een bijna fatale gedachte. Hartfalen, burn-out en andere stress gerelateerde fysieke of psychologische klachten moet je direct, bij de eerste symptomen serieus nemen. Even een paar kilometers aan stappen terug nemen, dat doen wij als harde werkers die zich voor studenten inzetten niet zo snel.
Vermoeidheid, even geen zin, geïrriteerd naar collega’s en studenten en naar huisgenoten. Dat zijn signalen om snel op te pakken. Maak het direct bespreekbaar, met je naasten, collega’s en management. Hogescholen zijn grote organisatie maar het is onderwijs. Onderwijs is mensenwerk. Als je gevoelig bent voor stress, verdiep je in de mogelijke consequenties. Ook jij ….
Hoe liep het bij mij af? Het medische deel loopt nog steeds en is nooit meer helemaal goed. Die val op 30 januari was een aankondiging. Ik luisterde niet. Ik ging midden februari harder tegen de vlakte. Na een black-out van een paar minuten (zoiets als Christian Eriksen, alleen bleek mijn hart in staat weer zelfstandig aan te slaan) en afgevoerd naar een ziekenhuis kwamen de monitoring en de bètablokkers. Er kwam een pacemaker (voor het geval het hart weer een poosje stil wenst te staan) en weer andere medicatie. Permanent onder toezicht van een cardioloog. Er kwamen depressieve gevoelens, gewichtstoename en andere bijeffecten van de medicatie. Hopelijk levert een ablatie later dit jaar wat verlichting, want dan kan de medicatie stoppen.
Op deze plaats credit aan mijn collega’s en management hoe ze omgegaan zijn met mijn situatie. Ik heb genoeg geleerd om tijdens de pieken rustig te blijven. Twee dagen na het inbrengen van de pacemaker was ik weer bij een diploma-uitreiking. Er kwam ook nog één GGJ in 2019, ik leer het nooit.