Weet je wat jij moet doen…?

‘Weet je wat jij moet doen…?’ vroegen mijn medeleerlingen, medestudenten en later collega’s regelmatig aan mij, om vervolgens hun eigen vraag direct te beantwoorden met: “Leraar worden, dat is echt iets voor jou!” Als tiener en student wilde ik heel veel, vooral een vette baan. Maar één ding wist ik heel zeker: onder geen beding leraar worden. Ik realiseer me nu trouwens dat de stelligheid waarmee ik dat riep niet werd gesteund door mijn daden. Ik stond op het toneel, had vaak mijn woordje klaar en wist wel te vertellen hoe het zat. Anderen noemden dat ook wel eigenwijs. Bovendien hielp ik medestudenten altijd op allerlei manieren, bijvoorbeeld met bijlessen accounting of het doorlezen van een scriptie.

Mijn eerste les

Mijn eerste les gaf ik toen ik zelf nog studeerde aan de Hogere Europese Beroepen Opleiding in Den Haag. Als onderdeel van een les Europese geschiedenis werd studenten gevraagd een gedeelte van de les voor te bereiden. Ik geloof dat ik de enige was die blij was met deze opdracht en vond het fantastisch om de les te geven. Het mooie was om het gesprek te voeren met mijn medestudenten, om nieuwe inzichten te geven. Weer kreeg ik de vraag: ‘Weet je wat jij…?’. Maar nee, ik moest en zou het bedrijfsleven in. Zeker geen docent worden. Ik was 22 en docent worden, dat vond ik suf…

Mijn afstuderen

Een paar jaar en een andere opleiding later studeerde ik af als Master of Arts in International Management aan de, toen nog, Katholieke Universiteit Nijmegen. Ik had toen net die vette baan bij Akzo Nobel gekregen. Mijn afstudeerbegeleider vroeg mij, waar mijn moeder bij stond, of ik bij hem verder zou willen als onderzoeker. Apetrots was ik. Mijn moeder was universitair docent, dus ik heb wel iets meegekregen over onderzoek en lesgeven. Toch besloot ik voor de zakelijke carrière te gaan. Het grote geld lonkte nog steeds. Maar die vraag van mijn begeleider had wel iets veranderd. Er was een zaadje geplant dat langzaam is gaan groeien. En na vier jaar zorgde dat voor een interessant gesprek.

Geen praktijk in het onderwijs!

In 2006 volgde ik een opleiding personeelswetenschappen. Ik had inmiddels 4 jaar gewerkt en had net een overstap gemaakt van Sales & Marketing naar Human Resources Management (HRM). Een van de docenten was de toenmalig redacteur bij het Tijdschrift voor HRM en wetenschapper. Tijdens een gezamenlijke lunch verzuchtte ik tegen hem dat ik het jammer vond dat er geen praktijkmensen lesgaven op de universiteit. Hij was het duidelijk niet met mij eens en benadrukte dat onderzoek ook in de praktijk gedaan werd. Maar dat bedoelde ik niet. Ik had vroeger graag les gehad van iemand die met zijn poten in de modder had gestaan. Dat is de praktijk, die ervaring, die moet de collegezaal in. Natuurlijk is onderzoek ook belangrijk en onontbeerlijk. Maar die HR-directeur die vertelt hoe die ene reorganisatie is gegaan, of die HR-manager die zich herinnert hoe haar eerste ontslagzaak ging. Daarmee breng je het vak echt bij de studenten en maak je het verschil als docent.

En dan is het zover

Ze zeggen vaak dat je een beroep in rolt. Dat klinkt alsof het zomaar gebeurt, zonder dat je er moeite voor hebt hoeven doen. Ik geloof daar niet in. Alsof er zomaar iemand op je afstapt en vraagt of je zin hebt om les te geven. Diegene moet daar wel een reden voor hebben. Je moet er met mensen over praten en vooral intrinsiek gemotiveerd zijn. Ergens van dromen is één ding, maar het doen is een tweede. “Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren…” Deze moeten eerst overwonnen worden. In mijn geval heeft een opeenvolging van familieleed ervoor gezorgd dat het leven andere waarde heeft gekregen. Ineens was carrière, geld, status niet meer belangrijk. Ambitie wel, maar deze ging niet meer over deze zaken. Mijn ambitie ging nu over het bouwen aan gaaf onderwijs, vernieuwend en van hoge kwaliteit. Bezig zijn met de toekomst. Daardoor ontstond ruimte voor een nieuwe stap.

Droom of werkelijheid?

Ik praatte met iemand, die weer iemand kende, die weer iemand kende en drie gesprekken later zat ik aan tafel bij de Teamleider van een HRM-opleiding. Een mooi gesprek met als uitkomst: gastlessen geven. Een mooie opwarmer. Ik raad het iedereen aan! Voor de hogeschool een mogelijkheid om te kijken of ik wel geschikt was. Voor mij een goede manier om te kijken of ik het ook echt leuk vond. Of droom en werkelijkheid wel op elkaar leken. Was het leuk genoeg om een carrière in het bedrijfsleven op een laag pitje te zetten, of zelfs achter me te laten? Leuk genoeg om te accepteren dat het salaris de helft is van wat je gewend bent. Leuk genoeg om het vertrouwde op te geven en iets totaal anders te gaan doen? Ja! Ik genoot van mijn eerste lessen. En de bijvangst was, dat ik door deze gastlessen met zeer inspirerende docenten in aanraking kwam, en zo besmet werd met het virus. Toen er dus bij de hogeschool een vacature kwam dacht ik: ‘Weet je wat ik moet doen…?

Ik wachtte mijn antwoord niet af en heb meteen gebeld.