In beweging!
In mijn nu ruim 11-jarige carrière bij de HAN heb ik gemerkt dat mobiliteit ook een belangrijk aspect is van het werken bij een hogeschool. De mogelijkheid tot mobiliteit maakt dat je je verder kunt ontwikkelen en in combinatie met de afwisseling die ik in mijn vorige blog beschreef, zorgt dit ervoor dat je je nooit hoeft te vervelen. Ik ondervind voldoende ruimte voor mobiliteit en dat wil ik graag toelichten in deze blog.
Hoe lang?!
Toen ik solliciteerde bij de HAN, had ik niet de verwachting dat ik heel veel jaren bij dezelfde organisatie zou blijven werken. Je leven lang werken bij dezelfde werkgever was tenslotte niet meer van deze tijd, werd overal gezegd. En toch werk ik inmiddels meer dan 11 jaar op de HAN. Als de HAN een carnavalsverenging was geweest, had ik nu een heus jubileum te pakken. En toch verveel ik me hier nog niet. Ik doe namelijk niet meer wat ik deed op het moment dat ik mijn contract tekende. Ik heb niet meer dezelfde taken en mijn stoel staat niet meer op dezelfde plek, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik heb kleine en grote bewegingen gemaakt en ik heb zowel vrijwillige als wat meer gedwongen mobiliteit ervaren. En dat maakt ook dat ik bij de HAN nog niet uitgekeken ben.
Mijn stoel verhuizen
Als je het hebt over fysieke mobiliteit: ik schat dat ik nu mijn stoel verhuis naar mijn zesde ‘kantoor’. En dat is heus niet omdat ik zo’n lastige kamergenoot ben. Vind ik zelf. Een collega van mij verwoordde het van de week nog als volgt: “als je hier maar lang genoeg werkt, kom je vanzelf weer op je eerste werkplek terecht”. Die fysieke verhuizing is één ding, de verhuizing van taken en organisatiecontext zijn een ander belangrijk aspect van mobiliteit.
Ik werd steeds meer betrokken bij zaken zoals onderwijsontwikkeling, toetsbeleid, kwaliteitszorg, coördinatie, examencommissie en onderwijs- en examenreglementen.
Wensen aangeven
Toen ik mijn contract net ondertekend had, was ik vooral actief in de uitvoering van het onderwijs en studentbegeleiding. Ik was een ‘lesboer’, zoals we dat weleens liefkozend noemen. Op een gegeven moment trokken ook andere aspecten van het onderwijs mijn aandacht. Ik heb dat aangegeven bij mijn leidinggevende en ik werd steeds meer betrokken bij zaken zoals onderwijsontwikkeling, toetsbeleid, kwaliteitszorg, coördinatie, examencommissie en onderwijs- en examenreglementen. Ik had het geluk dat ik bij een kleinere opleiding werkte en daardoor veel van dit soort taken op me kon nemen.
Kansen zien
Maar zo’n kleinere opleiding kan ook zijn keerzijde hebben. Tenminste, als de studentaantallen blijven zoals ze zijn of zelfs groeien, is er niets aan de hand. Maar als zich steeds minder studenten aanmelden, dan is dat na verloop van tijd wel een probleem, want teveel docenten voor het aantal studenten. Met iedere collega werd een ambitiegesprek gevoerd. Voor mij was er een plek gecreëerd op instituutsniveau. Ik had het heel erg naar mijn zin bij de opleiding en had een erg interessant takenpakket kunnen vormen. Toch zag ik ook de kans van een nieuwe functie en een andere organisatiecontext in. Ik ging aan de slag als beleidsmedewerker en was vooral bezig met het ondersteunen van het managementteam. Ik leerde een andere kant van de onderwijsorganisatie kennen: financiën, management en organisatie. En daarmee maakt ik ook kennis met andere collega’s.
Ik leerde een andere kant van de onderwijsorganisatie kennen: financiën, management en organisatie.
Knagen en kriebelen
Hoewel het erg interessant was om zo een completer beeld te krijgen van een hogeschool als onderwijsorganisatie en deze kennis mij heel erg helpt in mijn functioneren, ging het ook wat knagen. Ik miste het werken dichter op het primaire proces, dichter op het onderwijs zelf. Ik volgde deze kriebels en ging in gesprek met verschillende mensen. Uiteindelijk leverde me dat een gedeeltelijke detachering op naar een hogeschoolbrede afdeling die onder andere opleidingen bij onderwijskundige vraagstukken ondersteunt. Ik vond het heerlijk, uitdagend en leerzaam om aan deze klussen te werken en ook weer met andere, voor mij nieuwe collega’s samen te kunnen werken.
Zelf gecreëerd
Deze detachering is het afgelopen jaar steeds meer uitgebouwd en na de kerstvakantie ga ik zelfs voor mijn volledige aanstelling aan de slag bij de afdeling Onderwijs & Onderzoek. De onderwijskundige klussen die ik nu doe, worden voortgezet en er komt ook vast iets nieuws bij. Ik ben erg blij met dit resultaat en ook stiekem wel trots dat ik dat zelf bereikt hebt. Soms kost het wat tijd, geduld en doorzettingsvermogen, maar de ‘durdauwer’ wint.
Het is half december, bijna kerstvakantie. Ik schreef er al over in een eerder blog: vakantie. Ik ga ervan genieten en ontspannen en daarna weer met frisse moed aan de slag. Fijne dagen allemaal!