Het leukste beroep ter wereld!
De voormalige ‘afbakhal’ in de oude emaille fabriek in Ulft is omgetoverd tot een zaal waar 200 gasten uit het bedrijfsleven, overheid en onderwijs luisteren naar 6 finale pitches van het project Gelderland Arbeidswijs. Ik zit in de zaal en naast mij zitten Lynn, Michael, Odice en Jarno, studenten HRM aan de HAN. Ze zijn hartstikke nerveus, want straks mogen ze in 10 minuten hun idee pitchen waarmee ze 10.000 Euro en eeuwige roem kunnen winnen. Ze zijn gekozen uit 40 inzendingen van veelal professionals(!) die al jaren in het recruitmentvak zitten. Alle finalisten hopen de winnende oplossing te hebben voor een concreet arbeidsmarktvraagstuk: hoe krijgen we technische vacatures bij bedrijven in Gelderland gevuld.
Zo begon het
4 weken eerder kwam een groep consultants (inspirators) langs bij de Hogeschool voor een inspiratiesessie over het oplossen van arbeidsmarktvraagstukken. 30 studenten deden mee. At random werden groepen gevormd en ik zat in het groepje met Lynn, Michael, Odice en Jarno. Samen speelden we een ‘serious game’ waarbij de groepen werden uitgedaagd hun idee en oplossing te presenteren. Na onze presentatie vonden de consultants dat we ons idee maar op moesten sturen. En toen begon het.
Er waren praktische bezwaren, maar ik besloot het wel te doen (gelukkig!).
Team met een missie
Ineens ben je een team met een missie. Vier studenten en één docent die elkaar voorheen niet kenden gaan samenwerken om een idee uit te werken tot een concreet voorstel. En niet zomaar een idee, een idee dat straks misschien 12,000 Euro waard is. Een mooie uitdaging en ik wilde gelijk meedoen. Maar er waren ook praktische bezwaren. Want hoeveel tijd had ik hiervoor nodig en paste het wel in mijn urenplaatje? Ik besloot het wel te doen (gelukkig!) en we troffen elkaar voor een eerste brainstormsessie.
De eerste teleurstelling was een feit: ons idee bestond al bij een andere hogeschool, of in ieder geval leek het er veel op. Hoe nu verder? We zagen de hoofdprijs al aan onze neus voorbij gaan. En hoe meer we gingen graven, hoe meer we erachter kwamen dat ons idee niet onderscheidend genoeg was, en hoe meer onze hoofden gingen hangen. Totdat een van de studenten een drastisch besluit nam: “Nou, dan verzinnen we toch gewoon wat anders”. Ja natuurlijk, dacht ik. Waarom ook niet. We hebben kort nagedacht over mogelijke nieuwe ideeën, toen ik naar de les moest. Jammer, het begon nu net spannend te worden.
Anderhalfuur later kwam ik terug.
“We hebben het, hoor!” En ze vertelden wat ze hadden bedacht en hoe ze het idee hadden uitgewerkt. Ik werd steeds blijer. Dit idee was veel beter dan ons eerste idee, en iedereen geloofde erin.“Dit wordt het, stuur maar op.” En nu kwam het wachten op het jury-oordeel, zijn we door naar de finale…?
Helaas, we zaten er niet tussen. “Maar,” zei de juryvoorzitter.
“Maar…”
Na een paar dagen werd er een filmpje verspreid via o.a. Twitter. 5 finaleplaatsen werden bekend gemaakt. Het eerste team, uit Amsterdam. Het tweede uit Utrecht. Het 3e en 4e idee volgden en nog steeds waren wij niet genoemd. De kans was ook klein, allemaal professionals en wij waren een studententeam. Het 5e idee, ook niet. Helaas, we zaten er niet tussen.
“Maar,” zei de juryvoorzitter, “we hebben besloten een wildcard uit te reiken, en wel aan de studenten van de HAN”. Hoe kan dit, we zijn toch door! Wow, de groeps-app ontplofte. We hadden zojuist 2.000 Euro gewonnen om ons idee verder uit te werken en een pitch voor te bereiden voor de finale. Wat nu? Eerst maar eens laten bezinken en dan verder.
Wat een enthousiasme, en wat een spanning. Keihard werd er gewerkt aan een goeie pitch. Ineens kwam alles in een stroomversnelling; lessen even overslaan, samenwerken, samen vechten en weer goedmaken. Oefenpresentaties, bijstellen, website bouwen. Ik heb gedrevenheid gezien, eigenaarschap, maar vooral een team. En dan is het zover, de dag van de finale is daar. Met z’n allen naar Ulft. Ouders, collega en medestudenten van de HAN waren erbij. En dan naar de ‘afbakhal’ in de emaillefabriek. Volle bak.
D-day
We zijn de laatste. De zaal is na twee uur presentaties niet meer zo fris als in het begin. Odice en Michael staan op en lopen naar het podium. Lynn en Jarno blijven in de zaal voor de geplande interactie.
Odice breekt het ijs. “Zo, daar sta je dan. ’s Ochtends zit je in de collegebank en nu sta je als student voor een zaal professionals je idee te pitchen.” Luid applaus na 10 minuten, de studenten zijn erin geslaagd de ingedutte zaal te boeien met hun onbevangenheid en authenticiteit. Het is goed gegaan, nu nog wachten op het oordeel van de jury.
Als docent ben je in de eerste plaats bezig met lesgeven. Gelukkig is dat niet alles in het docentenbestaan. Als je ervoor open staat, heb je dit soort buitenkansjes waarin je onderdeel mag zijn van een ervaring die met geen 10 modules ondernemerschap te doceren valt. Teamwork, overwinnen van angsten, gedrevenheid, creativiteit.
Tijdens de presentatie zat ik in het publiek en vroeg mijn buurvrouw: “Zijn dit jouw studenten?”.
“Ja,” zei ik trots, “en daarom heb ik het leukste beroep ter wereld!”
Oh ja, we hebben helaas niet gewonnen. Wel een eervolle vermelding voor de beste presentatie. Super gedaan!