Neem een kijkje in de belevingswereld van hbo-docenten en collega’s! Meerdere hbo-docenten en collega’s, werkzaam bij willekeurige hogescholen, delen hun ervaring in een maandelijkse blog. We volgen hen ieder een heel semester (half jaar) lang.
Mensen vragen mij wel eens wat ik precies doe als docent bij de opleiding Mondzorgkunde. Zelf ben ik mondhygiënist en heb ik een didactische scholing gevolgd en daarnaast in 2018 mijn master of Education behaald. Hoe mijn werkweek er dan precies uitziet? Dat lees je in deze blog.
In een opleiding als ‘social work’ vragen we ons regelmatig af ‘waar ligt de grens tussen therapeutisch doceren of educatief begeleiden’, ben ik te gericht op de persoon, moet ik me niet nadrukkelijker richten op de professie? Gelukkig komt er de laatste jaren meer ruimte voor eigen ervaringen als cliënt/patiënt binnen de zorg.
Misschien is het goed om te weten dat ik, en niet alleen ik, met regelmaat weleens onzeker ben over de wijze waarop ik mijn vak als docent beoefen. Als een les niet loopt zoals ik voor ogen had, kan ik mezelf vragen stellen als “doe ik het wel goed?”, “breng ik kennis wel op een juiste manier over?”, “weet ik zelf wel genoeg over het onderwerp”, “hoe kan ik mijn studenten nog meer activeren?” en ga zo maar door. Ik realiseer me echter steeds vaker dat deze twijfel en onzekerheid horen bij het docentvak.
“Vragen staat vrij”, “Geen vraag te gek” of "Er zijn geen domme vragen”. Mogelijk iets wat je als docent wel eens zegt. Met name dat laatste hoor ik mezelf regelmatig zeggen. Want je wilt als docent niets liever dan een veilige leeromgeving creëren waarin de student alle ruimte voelt om zijn of haar (leer)vragen te kunnen stellen. Maar hoe ga je om met bepaalde vragen? Of met studenten die alleen maar vragen stellen of juist geen vragen stellen?