Pieter van Goinga werkte jarenlang in het bedrijfsleven. Hij vervulde diverse functies, vaak op HR-gebied, met als rode draad een internationale context. Sinds september 2015 is hij docent HRM op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen en coördinator van het tweede jaar. In het doceren heeft hij zijn roeping gevonden – ook buiten de hogeschool geeft hij met veel plezier les, als tangodocent. ‘Ik hou van het geluid van vallende kwartjes.’ Op deze plek blogt hij elke vier weken over zijn ervaringen als hbo-docent.

‘Verbinding is mijn missie’

Pieter studeerde International Business Management aan de Haagse Hogeschool en haalde zijn master International Management aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Zijn afstudeerbegeleider polste hem nog om binnen het onderwijs te gaan werken, maar hij koos voor het bedrijfsleven en vervulde mooie functies. Het onderwijszaadje werd wél geplant, ook via de verhalen van zijn moeder (universitair docent). Toen hij tangoles ging geven, kon hij er niet meer omheen: ‘Ik ben een docent’.

Is docent zijn jouw roeping?

‘Eigenlijk wel. Het zat altijd al in mijn achterhoofd. Toen ik samen met mijn vrouw Argentijnse tangoles ging geven, wist ik het zeker: ik moet gewoon docent worden. Ik hou van het geluid van vallende kwartjes. Ik ben gestart met gastlessen bij Saxion en ben daar ook een tijd docent geweest. Nu werk ik met veel plezier op de HAN. Het onderwijs is zoveel leuker dan werken op een kantoor en veel vergaderen – al vergader ik nu ook regelmatig. De interactie met studenten, echt verbinding maken, ik vind het zo gaaf.’

Hoe ziet jouw werkweek eruit?

‘Ik werk officieel 3,5 dag, in de praktijk 4 volle dagen. Daarvan ben ik 70% aan het doceren en 30% aan het coördineren. Ik kom natuurlijk uit het bedrijfsleven en in dat regelwerk liggen ook veel kansen en uitdagingen. Ik hou van lesgeven, maar wil óók die gave leeromgeving creëren. Van roostering tot de indeling van onze leslokalen.’

Omschrijf jouw ideale les eens?

‘Die vindt plaats in een grote ruimte. Geen standaardruimte met rijen tafeltjes, maar een omgeving die aanzet tot interactie. De studenten willen niet mij, maar elkaar overtuigen. Soms kan je buurvrouw het beter uitleggen dan ik! Ik ben nu 40, zij zijn 19 en hebben een compleet andere belevingswereld en interesses. De ideale les eindigt met een vraag of opmerking van een student die mij verrast. Iets wat mij aanzet tot nieuwe inzichten.’

Kun je je eerste les nog herinneren als docent?

‘Absoluut! Er was een docent uitgevallen en ik moest eerder starten dan gepland. Hier heb je je spullen, ga maar staan. Het konijntje-koplamp-idee… Middenin de les liep iemand zomaar weg (‘naar de wc’). Ik was flabbergasted! En reageerde streng; ik was echt bezig met de leraar, de baas zijn. Gaandeweg leer je een klas kennen en komt de ontspanning erin. Lesgeven voelt nu veel natuurlijker. Wat ik heb geleerd: je eigen kwetsbaarheid laten zien, roept veel positieve respons op.’

Wat wil jij studenten meegeven?

Nieuwsgierigheid, in de eerste plaats. Dat raakt aan zoveel kerncompetenties van de toekomstige wereldburgers. Ik zie het als mijn rol om die nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Ik hoop mijn studenten écht te bereiken. Net zoals een van mijn eigen oud-docenten dat deed. Iemand die naast je ging zitten en een gesprek van mens tot mens voerde. Geen kunstjes, altijd oprecht.’

Je blogt als startende docent. Voel je je nog steeds een starter?

‘Elk jaar dat je start, ben je nieuw. Er komt steeds weer een andere generatie binnen. Vandaag nog zei een student in de les: ‘Ik gebruik Facebook, mijn oppaskinderen Instagram’. Daar beweeg je als docent in mee. Bovendien ontdek je dagelijks nog nieuwe dingen. Wat bij klas B01 werkt, werkt niet bij B02.’

Wat zou je tegen andere docenten willen zeggen?

‘Stop teaching, start connecting! Het gaat over verbinding met studenten, over een uitdagende leeromgeving, individuele motivaties, capaciteiten en leerdoelen en studenten klaarstomen voor een wereld die we nog niet kennen. Het gaat over verbinding met de praktijk, onderzoek en collega’s. Verbinding is mijn missie.’