Mathijs Timmermans, van origine opgeleid in foto- en videoproducties, stapte na enkele jaren in de tv-wereld over naar het bedrijfsleven. Van vestigingsmanager bij de Phonehouse werd hij regiomanager van een aantal winkels in Midden-Nederland. Tot hij in 2010 besloot om Bedrijfskunde te gaan studeren aan de HAN. Hij nam plaats in de Faculteitsraad en Centrale Medezeggenschapsraad. Na een afstudeeropdracht over de infrastructuur van kennisinnovatie (valorisatie) bleef hij bij de HAN. Eerst als projectcoördinator, sinds januari 2016 als docent-onderzoeker HRM. Want: ‘It’s never too late to be what you might have been.’

‘Doe wel en zie niet om’

Vroeger werd al gezegd: ‘Jij wordt politicus of dominee, want je kunt lullen als Brugman’. Zijn moeder zag hem wel voor de klas staan. Toch duurde het, zoals gezegd, nog even voordat hij in het onderwijs terecht kwam.

Wilde je altijd al gaan lesgeven?

‘Anderen begeleiden en coachen zit er al langer in. Ik deed het ook in mijn periode als vestigings- en regiomanager bij Phonehouse. Laatst zag ik in een restaurant de lijfspreuk van Napoleon op een muur: ‘Doe wel en zie niet om.’ Dat tekent wel mijn keuzes: een goede baan in het bedrijfsleven opzeggen, terug naar school gaan, risico’s nemen. Na mijn afstuderen kon ik op de HAN blijven als projectcoördinator kennisvalorisatie. Toen er een vacature voor docent-onderzoeker vrijkwam, spoorden meerdere mensen me aan om te reageren. Ik voldeed niet aan alle criteria, maar werd toch uitgenodigd en kreeg de job.’

Hoe ziet jouw werkweek eruit?

‘Ik werk 4 dagen, waarvan ik 0,5 fte besteed aan onderwijs, 0,2 fte aan kennisinnovatie en 0,1 fte aan het lectoraat. In het kader van kennisvalorisatie zet ik een praktijkhuis op: een leer/werkplaats voor laagdrempelig contact tussen bedrijven en studenten. De meeste tijd besteed ik aan het lesgeven, daar wil ik me goed op kunnen concentreren. Ik geef vakken als Bedrijfskunde, Informatiemanagement en Procesmanagement. Hiervoor gaf ik wel eens gastlessen, maar sinds januari ben ik echt gaan meedraaien in het curriculum.’

Kun je je de eerste les die je gaf nog herinneren?

‘Héél goed zelfs… Ik was helemaal voorbereid, had er uren werk in gestopt. Ik stel mezelf voor en start met het toelichten van een bepaald model. ‘Dat kennen we al’, was de reactie. Zo ging het ook bij het volgende onderwerp, en het volgende. Daar sta je dan. Ik moest 2 uur lesgeven maar was in 20 minuten al klaar. Vanuit mijn praktijkervaring ben ik enorm gaan improviseren. Nu laat ik studenten regelmatig zelf voor de klas staan. Daar gaat het uiteindelijk om bij leren: iets kunnen interpreteren, reproduceren én doceren/presenteren.’

Heb je zelf nog herinneringen aan topdocenten?

‘Zeker, onder meer een docent Procesmanagement; een zeer bevlogen man, inspirerend, één van mijn grootste voorbeelden – ook qua visie. ‘Weg met waste’ was zijn motto: zelfsturing in plaats van allerlei regels en procedures binnen bedrijven. Ik heb daar destijds diverse boeken over gekocht. Een andere docent, die Verbintenissen- en goederenrecht gaf, kon bikkelhard zijn, maar aan het eind van de rit had je wel veel van hem geleerd.’

Wat wil jij studenten meegeven?

‘In de eerste plaats zelfredzaamheid. Dat heb je hard nodig in de beroepspraktijk. Als studenten aan mij vragen ‘Hoe moet ik dit doen?’, zeg ik alleen maar ‘Ja’. Dan leren ze vanzelf hun vraag te specificeren. Ik wil ze een professionele houding bijbrengen. Leren nadenken over de vraag waaróm ze iets doen. Als ik in de belevingswereld van mijn studenten kom en de twinkeling in hun ogen zie wanneer ze iets écht snappen – daar krijg ik nou energie van.’

Hoe blijf jij jezelf ontwikkelen?

‘Ik ben niet de persoon voor een kantoorbaan. Ik ga voor afwisseling! Dat was een van de redenen om voor het hbo te kiezen. Ik ontwikkel me nog met de dag in mijn huidige functie. Daarnaast oriënteer ik me op een master. Ik wil blijven leren.’